Κι εγώ που νόμιζα πως τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης όλα κινούνταν fast forward… Μειώσεις μισθών, χαράτσια, ΕΜΦΙΑ, η χώρα αφημένη σε μια κατηφόρα της συμφοράς, που μαθηματικά η ταχύτητά της προς την συμφορά όλο και αυξανόταν. Ξαφνικά ένας συριγμός ακούστηκε, κάποιος τράβηξε το φρένο κινδύνου και αγωνιζόμαστε όλοι μας να σταματήσουμε τη ξέφρενη καταστροφική πορεία πριν είναι πολύ αργά...  

Σκεφτόμουν χθες βράδυ πως, είμαι σαν να έχω πέσει σε χειμερία νάρκη. Λες και δεν μπορώ να λειτουργήσω σε "ημίμετρες" συνθήκες. Μια ζωή στα όρια, μια ζωή στον πόλεμο, στην αντίσταση κάθε είδους. Μια ζωή 47 ετών να αγωνίζεσαι για κάτι. Δεν έχω μάθει να λειτουργώ στα εύκολα. Όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί δεν μου λέει τίποτα. Καλά είναι να πίνεις τα ποτάκια σου, να είσαι αραχτός σε μια παραλία χωρίς να νοιάζεσαι για τίποτα, αλλά όχι στις μέρες που ζούμε. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος σήμερα. Ακούω που λένε... "ρε, αφήστε τον κόσμο να περάσει καλά", και δεν καταλαβαίνουν πως οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες.

Γιατί είναι παράνομη η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ; Γιατί απλούστατα στην περίπτωση αυτήν παραβιάζεται και πάλι το πιο θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος. Το άρθρο που εξασφαλίζει την ισονομία και την ισοπολιτεία.

 Αν υπήρχε η δυνατότητα αύριο το πρωί με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού να σε εξαφανίσουν, Έλληνα, θα το έκαναν. Έχει φθάσει πλέον η ώρα που δεν σε χρειάζονται άλλο. Το καθήκον σου, συνειδητά και ασυνείδητα, προς την ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη το έκανες και με το παραπάνω. Ο στρατιώτης του Νότου έδωσε ό,τι είχε να δώσει και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από το πεδίο κατασκευασμένης μάχης που έστησαν στρατηγοί και ηγέτες.